Με ανοιχτά τα μάτια βλέπω την ύλη, με κλειστά την αγάπη για όλους τους συνανθρώπους μου...

Μόλις γύρισα από κάποιες αγορές που έκανα. Δεν ξέρω για εσάς αλλά για εμένα και πιστεύω για τους περισσότερους το να αγοράζεις κάτι, έστω μικρό σε ευχαριστεί…. Σε κάνει να νιώθεις όμορφα… Γιατί καλύπτεις μια ανάγκη, ένα κενό που μπορεί να μην είναι τόσο σημαντικό, αλλά εσύ νιώθεις ότι αυτό θα σε χαροποιήσει και θα κάνει τη μέρα σου πιο ευχάριστη… Ίσως να σε κάνει να νιώσεις πιο σημαντικός. Ένα δώρο για τις προσπάθειές και τους κόπους σου. Άλλες φορές πάλι γιατί ήταν κάτι που το ήθελες μια ζωή, κατάφερες να το αποκτήσεις τώρα και τελικά η χαρά είναι πιο μεγάλη.
Από τη φύση του άνθρωπος όταν έχει τα απαραίτητα, υγεία, χαρά ευτυχία και αγάπη αναζητάει μια ακόμα συμπλήρωση στα υλικά αγαθά. Αυτό καμιά φορά μπορεί να θεωρηθεί φυσικό καμιά φορά αχαριστία. Και θα σας φέρω παράδειγμα τον εαυτό μου. Ήθελα ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι τόσο πολύ, μα όταν θα έχανα παραλίγο ένα φίλο (δεν ήταν άνθρωπος στη συγκεκριμένη περίπτωση) τότε με ένοιαζε μόνο αν θα είναι καλά, πώς θα βοηθήσω και τι θα κάνω αν δεν είναι πια μαζί μου. Γιατί οι σύντροφοι μας ( άνθρωποι και ζώα – βλέπε εδώ - ) είναι πολύ πιο σημαντικοί από ένα δαχτυλίδι μέχρι και ένα αυτοκίνητο. Αν δεν έχουμε αυτούς που αγαπάμε κοντά μας τίποτα δεν έχει αξία.
Θα αναφέρω μόνο αυτό που μου ήρθε τυχαία στο μυαλό: Κάποιος έχτισε το σπίτι του κοντά σε ένα ποτάμι για να: εξασφαλίσει καθαρό νερό, εύφορα εδάφη και συντροφικότητα (συνεπάγεται – αγάπη) μιας και αυτή τη περιοχή με τα τόσα αγαθά την προτιμούσαν

πολλοί άνθρωποι. Σιγά – σιγά όμως έγινε κάτι και σταμάτησε η γη να είναι γόνιμη. Όμως ο άνθρωπος δεν έφυγε. Προσπάθησε να ασχοληθεί με κάτι άλλο. Άφησε τη γεωργία και έγινε κτηνοτρόφος. Μπορούσε να είχε φύγει αλλά έμεινε εκεί. Γιατί; Μπορείτε εσείς να μου το απαντήσετε - για βοήθεια δείτε πιο πάνω την χρωματισμένη με καφέ χρώμα φράση. Ξέρω ότι μπορεί για τους περισσότερους ανθρώπους να μην είναι έτσι και να πορεύονται με άξονα το κέρδος. Ξέρω ότι εσείς που με διαβάζετε μπορεί να σχολιάζετε λέγοντας ότι ονειρεύομαι και ζω ακόμα στον κόσμο μου – ότι όταν θα βγω στον έξω κόσμο θα καταλάβω-. Ζούμε σε έναν πλαστικό κόσμο όμως υπάρχουν και κάποια κομματάκια ‘’ξύλου, γυαλιού, φενιζόλ‘’ ή ότι προτιμάτε…
Ξέρετε, αυτά που γράφω τα πιστεύω βαθιά, μα υπάρχουν φορές που δεν τα τηρώ. Μέχρι κάτι να με ταρακουνήσει.. Μετά από λίγο αρχίζει πάλι αυτή η υλική ανάγκη μου, αυτή η ανάγκη όλων. Δεν μπορούμε να τη σταματήσουμε και δεν θα το κάνουμε. Δεν πρέπει να σταματήσουμε κάτι που μας βοηθάει και μας κάνει να αισθανόμαστε όμορφα. Όμως δεν πρέπει να βγαίνουμε από τα όρια και να βλέπουμε σημαντικά,πράγματα που στην ουσία δεν είναι και να χάνουμε αυτό που έχουμε μπροστά μας…. που είναι ένας θησαυρός και είναι ένα σύστημα λέξεων: οικογένεια, φιλία, συντροφικότητα κλπ όλο όμως χαρακτηρίζεται από μια λέξη: ΑΓΑΠΗ. Αγάπη για τον φίλο, τον συνάνθρωπο και τον οποιαδήποτε..