Ηλεκτρονική φιλία, ηλεκτρονική αγάπη, ηλεκτρονική ζωή

Έχω καιρό να γράψω στο blog μου γιατί ήθελα να απέχω λίγο από αυτόν τον κόσμο. Τι θέλω να υποθεί; Στις μέρες μας ζούμε σε έναν εικόνικό κόσμο. Ένα μέρος όπου μπορεί να κάνουμε πολλά να γνωρίσουμε φίλους κα να μιλήσουμε με αγαπημένα πρόσωπα που βρισκόμαστε μακρυά τους. Ίσως να διασκεδάσουμε, να αποκτήσουμε κάποιο ζωάκι που μπορεί για κάποιους λόγους να μην μπορέσαμε εκεί έξω - στον πραγματικό κόσμο - . Δεν μιλάω βέβαια για τους υπολογιστές μόνο. Μιλάω για ότι μας απομακρύνει από τον πραγματικό κόσμο. Αυτόν τον κόσμο που φαίνεται τόσο μακρυνός... Πολλές φορές χρησημοποιούμε τα ηλεκτρονικά γιατί δεν είμαστε ευχαριστημένοι με ότι πραγματικό υπάρχει. Φτιάχνουμε ένα χαρακτήρα εικονικό και παίζουμε χιλιάδες παιχνίδια που μας επιτρέπουνε να κυλιστούμε στα νερά, να πέσουμε από καταράκτες, να νιώσουμε το βρεγμένο χώμα... Και όλα αυτά γιατί σήμερα μας έχουν αποσπάσει αυτό το δικαίωμα χτίζοντας παντού άσχημες γκρι πολικατοικίες, κλέβοντας το οξυγόνο, αλοιώνοντας την πραγματικότητα. Και εμείς σαν παθητικοί δέκτες, χωρίς βούλιση, τα δεχόμαστε όλα και γινόμαστε ένα με αυτό. ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ.... Γιατί όταν γεννιόμαστε είμαστε ουδέτεροι. Σιγά - σιγά όμως αλλάζουμε. Δεν είναι αλήθεια ότι όταν πάμε σε εξορμήσεις και συμμετέχουμε σε επικύνδυνες δραστηριότητεε νιώθουμε δέος; Νιώθουμε ωραία; Γιατί αυτή είναι η φύση μας. Όμως τώρα πια γεμίζουμε φακούς, μπαταρίες και βέβαια το λάπτοπ όταν πάμε στην εξοχή. Γιατί έχει γίνει εξάρτηση. Ζούμε, λοιπόν, σε έναν κόσμο που αμφιρρέπει στο καλό και στο κακό. Στον εθισμό και στη διασκέδαση .... Ζούμε σε έναν κόσμο όπου υπάρχουν ηλεκτρονικά κατοικίδια και τα φροντίζουμε, ενώ τόσα πινάνε και πεθαίνουν σε απόκρυμνες γωνιές..... Γιατί δεν προτιμάμε το συναίσθημα... Πολύ απλά ζούμε σε έναν κόσμο γεμάτο με: ηλεκτρονική φιλία, ηλεκτρονική αγάπη, ηλεκτρονική ζωή.....

Ρούχα, μάσκες, ψέμα

Φορέστε τα ρούχα σας. Παντελόνια, μπλούζες, φουστάνια και ότι άλλο όμορφο έχετε για να καλύψετε το εσωτερικό σας. Φορέστε ένα ψεύτικο χαμόγελο και πορευθείτε. Εξάλλου, μόνο έτσι θα βγείτε κερδισμένοι. Μιλάτε με ωραία λόγια και σκέφτεστε τα χειρότερα Φορέστε τα ρούχα σας, λοιπόν, να πέσουν σαν σεντόνι πάνω σας, να σας καλύψουν, όπως τα σύννεφα τον ήλιο. Κακά τα ψέματα, έτσι είναι σήμερα η ζωή. Κάθε μέρα και μια νέα μάσκα. Και την αποκριά πάλι μάσκες. Αλλά μόνο τότε τις βλέπουμε. Όλοι το γνωρίζουμε, όλοι, πως χτίζουμε πάνω σε ψέματα, άλλοτε το δείχνουμε και άλλοτε επαναπαυόμαστε.
Εθιζόμαστε σε ωραία λόγια που το ξέρουμε ότι είναι ψέματα επειδή μας αρέσουν. Και ξεκινάμε και εμείς οι ίδιοι τα ψέματα για να αρέσουμε, να βολευόμαστε και να φτάσουμε ψηλά Αλλά πως θα βολευτούμε εκεί ψηλά αν δεν έχουμε καθαρή συνείδηση; Ίσως ισχύει στην εποχή μας η φράση: '' ο θάνατός σου, η ζωή μου ''. Αυτό μας αρέσει; Να είμαστε ψεύτικοι; Ας πέσουν οι μάσκες και τα ψεύτικα χαμόγελα και ας ήμαστε αληθινοί. Γιατί τότε θα μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι και να αναπτύξουμε αληθινές σχέσεις. Γιατί τότε και μόνο τότε θα εισπράξουμε αγάπη. Γιατί τότε θα είμαστε '' άνθρωποι '' ....

Το μέλλον ΜΑΣ......

Πώς θα είναι άραγε το μέλλον μας; Θα υπάρχουν αλλαγές; Και πώς θα τις αποκωδικοποιήσει η σημερινή γενιά, τα σημερινά παιδιά; Ένα είναι σίγουρο. Τίποτα δεν θα είναι ίδιο…..
Σίγουρα η επιστήμη θα έχει εξελιχθεί πολύ. Θα έχει αυξηθεί ο μέσος όρος ζωής, θα υπάρχει θεραπεία για τις περισσότερες ασθένειες, παύση ζωής, δημιουργία οργάνων και δυνατότητας αποκωδικοποίησης και επέμβασης στο dna. Αλλά για όλους; Ή όχι; Μάλλον όχι. Μόνο οι ισχυροί και οι πλούσιοι θα ζούνε μέσα στην πολυτέλεια και θα έχουν αυτές τις δυνατότητες που προαναφέρθηκαν. Και αυτό γιατί θα έχουν χρηματική δύναμη. Μπορεί να τους υπηρετούμε θεοποιώντας τους. Οι υπόλοιποι θα περιμένουν χρόνια στις ουρές για να έχουν μία ελπίδα σωτηρίας και θα νοσηλεύονται σε άσχημες συνθήκες.
Θα έχει αυξηθεί και ο αριθμός των παχύσαρκων και υπέρβαρων ανθρώπων αν σκεφτούμε ότι σήμερα είναι είδη πολύ μεγάλος. Θα εμφανιστούν νέες αρρώστιες, καρδιοπάθειες και όλα αυτά λόγω της κακής διατροφής και της έλλειψης άσκησης.
Λέτε να υπάρχουν μόνο δύο φυλές; Να εξαφανιστούν οι εθνότητες, να μην υπάρχουν χώρες, παρά μόνο αυτές οι δύο αντίπαλες φυλές που θα πολεμάνε για το ποια θα πάρει την κυριαρχία του κόσμου; Ίσως, εξάλλου και στην σημερινή ιστορία για πολέμους και μάχες μαθαίνουμε. Αυτό σημαίνει ότι οι συγκρούσεις θα εξελιχθούν ραγδαία με πολλά θύματα και ερημωμένες πόλεις. Και ο μόνος χαμένος θα είναι ο άμαχος πληθυσμός.
Όπως φαίνεται θα υπάρχει τρομερή ανεργία, αν σκεφτούμε ότι σήμερα ζούμε στη γενιά των εφτακοσίων. Κόσμος θα πεθαίνει από την πείνα… Τρομερή πείνα… Από την άλλη, θα πλουτίζουν οι επιχειρήσεις που θα παρασκευάζουν όπλα, πολεμικά οχήματα κλπ. καθώς και οι ισχυροί….
Ακόμα, ίσως και να χωρίζονται οι γειτονιές σε δύο: τους κοινωνικά ευκατάστατους και μη. Από την μία πλευρά τεράστιες βίλες με πισίνες και από την άλλη στενά σοκάκια με βρόμικα νερά και χωματερές όπου θα είναι χτισμένα τα ξύλινα και μικρά σπιτάκια των φτωχών. Παντού στο δρόμο παιδάκια, παππούδες, γυναίκες θα ζητιανεύουν.
Βέβαια θετικό είναι ότι θα υπάρχει σημαντική τεχνολογική εξέλιξη, αφού θα χρησιμοποιούμε τελείως διαφορετική τεχνολογία. Ίσως μπορέσουμε να πάμε πέρα από το δικό μας ηλιακό σύστημα, μπορεί, ακόμα, να μένουμε σε πλανήτες ή δορυφόρους και να κατασκευάσουμε λεωφόρους στο διάστημα.
Όμως πιο το νόημα; Αφού, αυτά θα γίνουν γιατί δεν θα ‘’χωράμε’’ άλλο στη γη; Τι εννοώ; Πιο το νόημα αφού δεν θα αναπνέουμε καθαρό αέρα, θα πίνουμε υποκατάστατο του νερού; Αφού θα κοιτάμε στο ουρανό και…. θα βλέπουμε ένα γκρι ή και μαύρο χρώμα; Αφού δεν θα υπάρχει αρκετό οξυγόνο και θα είμαστε αναγκασμένοι να κατασκευάσουμε θόλους και να κυκλοφορούμε με μάσκες;
Μπορεί και να μην υπάρχουν χωριά. Πάρκα…. Παρά μόνο πόλεις με τεράστιους ουρανοξύστες, καταστήματα, εμπορικά κέντρα….. Και τα ζώα; Τα περισσότερα είδη που γνωρίζουμε σήμερα θα έχουν εξαφανιστεί. Θα ξαναδούμε πουλιά στον ουρανό; Θα ξαναδούμε ζώα στα δάση; Μα θα ξαναδούμε δάση; Ή θα έχουν καταστραφεί όλα; Οι λίμνες θα έχουν καταστραφεί από τα απόβλητα, τα δάση από φωτιές και το συνεχές κόψιμο των δένδρων για την κατασκευή πόλεων που αναφέρθηκαν πιο πάνω…
Πριν μίλησα για υποκατάστατο του νερού. Και αυτό γιατί δεν θα υπάρχει νερό. Και το λίγο που θα βρίσκεται, θα το προσέχουν φύλακες, για να μην '' κλαπεί ''. Ίσως και ο μισθός των ανθρώπων να είναι νερό. Ένα μπουκάλι νερό...... Αληθινό, νόστιμο και καθαρό νερό.
Η εγκληματικότητα, επίσης, θα είναι πολύ μεγάλη... Φόνοι, κλοπές... Και πολλές φορές δεν θα υπάρχει αντίστοιχη ποινή..... Μα.... γιατί να υπάρχει; Αφού στην παιδεία δεν θα συμπεριλαμβάνεται η μάθηση για την αγάπη για τη ζωή, το σεβασμό και την αναγνώριση των δικαιωμάτων τον συνανθρώπων μας....
Τέλος, το συμπέρασμα είναι ότι μπορεί να αναπτυχθεί πολύ η τεχνολογία αλλά θα θεοποιείται το κέρδος και οι άνθρωποι θα προχωρούν με άξονα αυτό, θα εξαφανιστούν είδη ζώων, θα καταστραφεί το περιβάλλον. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι θα χαθεί η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη, η στοργή και η αγάπη. Αυτή η μαγική λέξη. Και οι σχέσεις θα είναι πλαστικές. Αν ζήσουμε και μετά τις 21/12/2012 (;) δεν πρέπει να κάνουμε μια στροφή; Σκεφτείτε το. Εμείς φτιάχνουμε το μέλλον μας.... Εμείς φτιάχνουμε τη ζωή μας......... Εμείς επιλέγουμε..............

Τι θα κάνω, και αν δεν προλάβω; Μα πώς; Ουφ... Ίδρωσα.ΑΓΧΟΣ!

Σήμερα, θα ήθελα να σας γράψω για το άγχος. Το άγχος που μπορεί να καταβάλει τον άνθρωπο και να του δημιουργήσει από ένα μικρό κόμπο στο λαιμό, ή μια ενόχληση στο στομάχι, μέχρι και τρομερούς πονοκεφάλους, τάσεις για εμετό, λιποθυμίες ή ακόμα και αυτό που λέμε « θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί ».

Δεν δημιουργεί μόνο όμως αυτά τα προβλήματα. Εμποδίζει, ακόμα, τον άνθρωπο να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις αλλά και τους στόχους του. Και ενώ να ξέρει κάτι, το άγχος να μπει στο μυαλό του και να μην μπορεί να συγκεντρωθεί.

Το έχω πάθει και εγώ ως μαθήτρια, άλλοτε σε ένα τεστ ακόμα και αν είχα διαβάσει, άλλοτε σε κάποια θεατρική παράσταση ή ακόμα, και σε μια παρουσίαση εργασίας. Καμιά φορά δεν αφήνουμε αυτό το συναίσθημα να έρθει και να κουκουλώσει τη διάθεση και τις επιδόσεις μας. Μα αν το κάνουμε, νιώθουμε άσχημα, στεναχωρημένοι, μένουμε στο κουκούλι μας, χωρίς να πούμε τη αισθανόμαστε ή έχουμε θυμό και νεύρα και λέμε: « μα γιατί ( ; ) αφού μπορούσα ».

Δεν είμαι σίγουρη όμως, αν το άγχος το δημιουργεί ο ίδιος μας ο εαυτός, δηλαδή το μυαλό μας, ή αν είναι ένα ακατανίκητο συναίσθημα όπως όλα τα άλλα.

Από μια άλλη οπτική γωνία το άγχος σε φυσιολογικά μας κάνει πιο συνειδητοποιημένους και υπεύθυνους. Δεν είμαι σίγουρη....

Τέλος, θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι το άγχος δεν πρέπει να μας καταβάλει ( και λέω «μας» γιατί όλοι αγχωνόμαστε). Πάρτε μια βαθιά ανάσα, κάντε ένα μπάνιο και πείτε τρεις φορές: δεν αγχώνομαι, δεν αγχώνομαι, δεν αγχώνομαι. Ίσως η μέρα πάει καλύτερα έτσι. Θα το δοκιμάσω και θα σας πω...

Η διατροφή μας.....

Αυτό το κείμενο το έγραψα στο σχολείο στα πλαίσια μιας εργασίας με θέμα τη Διατροφή. Παρακάτω το παρουσιάζω με κάποιες παραλλαγές.

Στις μέρες μας, τα παιδιά, τρέφονται με πατατάκια, σοκολάτες, fast food που δεν έχουν τίποτα να τους προσφέρουν εκτός από λιπαρά, θερμίδες και αντιθέτως έχουν πολλές επιπτώσεις στην υγεία και επηρεάζουν την ομαλή ανάπτυξή τους.
Πρώτα από όλα, οι''''άχρηστες αυτές τροφές φουσκώνουν το στομάχι για λίγο, μα σύντομα η λέξη πείνα στριφογυρίζει ξανά στο μυαλό μας και κάνει την κοιλιά να γουργουρίζει με αποτέλεσμα μεγάλο ποσοστό των παιδιών στην Ελλάδα να 'ναι υπέρβαρα και παχύσαρκα.
Ακόμα, εμφανίζονται προβλήματα όπως πίεση, χοληστερίνη κλπ σε νεαρές ηλικίες.
Επίσης τα τελευταία παρουσιάζεται το πρόβλημα της πρόωρης εφηβείας, εξαιτίας της διατροφής του.
Τέλος, καταστρέφει το χαμόγελο, γιατί όλη αυτή η ζάχαρη χαλάει τα δόντια και την αισθητική.
Για να αποφευχθούν όλα αυτά τα προβλήματα και οι δυσμορφίες θα έπρεπε η διατροφή μας να μην είχε επηρεαστεί από τη Δυτική, αλλά να ακολουθούσαμε τη Μεσογειακή, τη δική μας-αλλά ο άνθρωπος επηρεάζεται. Ίσως βάλω μια ανάρτηση για αυτό-με κύριο το ελαιόλαδο, τα δημητριακά, τα όσπρια, τα φρούτα και τα λαχανικά.
Η καθημερινή άσκηση θα βοηθούσε στην καλή σωματική κατάσταση γιατί όπως έλεγα οι Αρχαίοι μας πρόγονοι «Νους υγιής εν σώματι υγιή».
Δεν είναι καιρός, λοιπόν, να αλλάξουμε συνήθειες????

Σας αφήνω με αυτό το ερωτηματικό ......

Με ανοιχτά τα μάτια βλέπω την ύλη, με κλειστά την αγάπη για όλους τους συνανθρώπους μου...

Μόλις γύρισα από κάποιες αγορές που έκανα. Δεν ξέρω για εσάς αλλά για εμένα και πιστεύω για τους περισσότερους το να αγοράζεις κάτι, έστω μικρό σε ευχαριστεί…. Σε κάνει να νιώθεις όμορφα… Γιατί καλύπτεις μια ανάγκη, ένα κενό που μπορεί να μην είναι τόσο σημαντικό, αλλά εσύ νιώθεις ότι αυτό θα σε χαροποιήσει και θα κάνει τη μέρα σου πιο ευχάριστη… Ίσως να σε κάνει να νιώσεις πιο σημαντικός. Ένα δώρο για τις προσπάθειές και τους κόπους σου. Άλλες φορές πάλι γιατί ήταν κάτι που το ήθελες μια ζωή, κατάφερες να το αποκτήσεις τώρα και τελικά η χαρά είναι πιο μεγάλη.
Από τη φύση του άνθρωπος όταν έχει τα απαραίτητα, υγεία, χαρά ευτυχία και αγάπη αναζητάει μια ακόμα συμπλήρωση στα υλικά αγαθά. Αυτό καμιά φορά μπορεί να θεωρηθεί φυσικό καμιά φορά αχαριστία. Και θα σας φέρω παράδειγμα τον εαυτό μου. Ήθελα ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι τόσο πολύ, μα όταν θα έχανα παραλίγο ένα φίλο (δεν ήταν άνθρωπος στη συγκεκριμένη περίπτωση) τότε με ένοιαζε μόνο αν θα είναι καλά, πώς θα βοηθήσω και τι θα κάνω αν δεν είναι πια μαζί μου. Γιατί οι σύντροφοι μας ( άνθρωποι και ζώα – βλέπε εδώ - ) είναι πολύ πιο σημαντικοί από ένα δαχτυλίδι μέχρι και ένα αυτοκίνητο. Αν δεν έχουμε αυτούς που αγαπάμε κοντά μας τίποτα δεν έχει αξία.
Θα αναφέρω μόνο αυτό που μου ήρθε τυχαία στο μυαλό: Κάποιος έχτισε το σπίτι του κοντά σε ένα ποτάμι για να: εξασφαλίσει καθαρό νερό, εύφορα εδάφη και συντροφικότητα (συνεπάγεται – αγάπη) μιας και αυτή τη περιοχή με τα τόσα αγαθά την προτιμούσαν

πολλοί άνθρωποι. Σιγά – σιγά όμως έγινε κάτι και σταμάτησε η γη να είναι γόνιμη. Όμως ο άνθρωπος δεν έφυγε. Προσπάθησε να ασχοληθεί με κάτι άλλο. Άφησε τη γεωργία και έγινε κτηνοτρόφος. Μπορούσε να είχε φύγει αλλά έμεινε εκεί. Γιατί; Μπορείτε εσείς να μου το απαντήσετε - για βοήθεια δείτε πιο πάνω την χρωματισμένη με καφέ χρώμα φράση. Ξέρω ότι μπορεί για τους περισσότερους ανθρώπους να μην είναι έτσι και να πορεύονται με άξονα το κέρδος. Ξέρω ότι εσείς που με διαβάζετε μπορεί να σχολιάζετε λέγοντας ότι ονειρεύομαι και ζω ακόμα στον κόσμο μου – ότι όταν θα βγω στον έξω κόσμο θα καταλάβω-. Ζούμε σε έναν πλαστικό κόσμο όμως υπάρχουν και κάποια κομματάκια ‘’ξύλου, γυαλιού, φενιζόλ‘’ ή ότι προτιμάτε…
Ξέρετε, αυτά που γράφω τα πιστεύω βαθιά, μα υπάρχουν φορές που δεν τα τηρώ. Μέχρι κάτι να με ταρακουνήσει.. Μετά από λίγο αρχίζει πάλι αυτή η υλική ανάγκη μου, αυτή η ανάγκη όλων. Δεν μπορούμε να τη σταματήσουμε και δεν θα το κάνουμε. Δεν πρέπει να σταματήσουμε κάτι που μας βοηθάει και μας κάνει να αισθανόμαστε όμορφα. Όμως δεν πρέπει να βγαίνουμε από τα όρια και να βλέπουμε σημαντικά,πράγματα που στην ουσία δεν είναι και να χάνουμε αυτό που έχουμε μπροστά μας…. που είναι ένας θησαυρός και είναι ένα σύστημα λέξεων: οικογένεια, φιλία, συντροφικότητα κλπ όλο όμως χαρακτηρίζεται από μια λέξη: ΑΓΑΠΗ. Αγάπη για τον φίλο, τον συνάνθρωπο και τον οποιαδήποτε..

Τα απογεύματα της Κυριακής....

Πάντα τα Κυριακάτικα απογεύματα με πιάνει μια μελαγχολία, και πιστεύω αυτό συμβαίνει σε όλους. Δεν είναι τόσο για το όνομα '' Κυριακή '' αλλά για το ρόλο που έχουμε δώσει σε αυτή τη μέρα οι περισσότεροι από εμάς. Δηλαδή την έχουμε ορίσει ως ημέρα ανάπαυσης - ξεκούρασης και... κακά τα ψέματα μέρα συγκέντρωσης της οικογένειας στο σπίτι, γιατί με τις πολλές δουλειές, τις υποχρεώσεις και τα μαθήματα για κάποιους είναι λίγο δύσκολο να περάσουν καλά, βλέποντας μια ταινία ή χαλαρώνοντας Είναι μια μέρα δραστηριοτήτων και εξορμήσεών... Μια βόλτα στο πάρκο, στην εξοχή, στο χωριό ή σε ένα εστιατόριο,ταβερνάκι. Ακόμα ψώνια σε κάποιο κατάστημα, αγορά δώρων ή απλώς έξω για ένα παιχνίδι μπάσκετ, βόλεϊ, μπόουλινγκ, μπιλιάρδου.... Και όμως αυτή η Κυριακή είναι τόσο μικρή για όλα αυτά που έχουμε να κάνουμε για να ξεσκάσουμε και να ξεφύγουμε από την ρουτίνα... Και όταν έρχεται το απογευματάκι της.... καθόμαστε στο σαλόνι, βάζουμε μουσική,παίρνουμε κάτι να φάμε ή πίνουμε ένα ρόφημα και... κοιτάμε από το παράθυρο, άλλοτε τον ήλιο που δύει, άλλοτε τις στάλες βροχής στο παράθυρό μας, άλλοτε κοιτάμε στο κενό, φεύγει η σκέψη μας και ταξιδεύει σε μέρη όπου οι Κυριακές θα ήταν ατέλειωτες.... Κάποιες φορές ενώ ταξιδεύει τη διακόπτει ένα τηλέφωνο, ένα κουδούνι, ένα μήνυμα, ή μια σκέψη από το αριστερό μέρος του εγκεφάλου μας που λέει ότι πρέπει να μην ξεχάσουμε να κάνουμε αυτό αύριο, ή ότι πρέπει να σηκωθούμε και να εργαστούμε στο σπίτι για να το έχουμε έτοιμο αύριο για τη δουλειά..... Και τώρα που το θυμήθηκα έχω και εγώ μια δουλειά να κάνω.... Θα κλείσω, λοιπόν, περιμένοντας την επόμενη Κυριακή, χωρίς όμως να χάσω τις στιγμές μου, χωρίς να μην υπάρχει λεπτό που να μην έχω ζήσει..... Απολαύστε τις τελευταίες ώρες της Κυριακής σας και αύριο ξυπνήστε με ένα χαμόγελο. Ίσως πάρετε θετική ενέργεια για όλη τη 'βδομάδα... Θα τα πούμε ξανά αύριο....